آثار حقوقی هر یک از این شناسایی‌ها متفاوت است. مسئله اصلی در این عبارات حقوقی، شناسایی به طور فی نفسه نیست بلکه این است که شناسایی به چه عنوانی صورت می‌گیرد؟ در سال ۱۹۴۳ چرچیل نخست وزیر انگلستان اینگونه به روزولت رئیس جمهور امریکا نوشت: «شناسایی به چه معنا است؟ ممکن است شخصی شخص دیگری را به عنوان یک امپراطور و یا بقال به رسمیت بشناسد.(ضیایی،۱۳۹۰،۳۱)شناسایی مفهومی بدون معنا و بدون قالب تعریفی است». یک گروه شورشی مانند شورای ملی انتقالی لیبی می‌تواند به عناوین مختلف حقوقی به رسمیت شناخته شود: به عنوان آشوبگر، شورشیان،تنها نماینده مشروع مردم لیبی، حکومت محلی دفاکتوی بخشی از لیبی یا به عنوان حکومت لیبی. عنوانی که برای یک گروه به رسمیت شناخته شده است می‌تواند در طول زمان تغییر یابد.
- زمان شناسایی و شناسایی زود رس[۳۸]۱
تشخیص موقع و زمانی که دولت‌ها باید به شناسایی اقدام نمایند از اهمیت خاصی برخوردار است. وقتی اجتماعی کوشش می‌کند تا از دولت اصلی[۳۹] جدا شده و شخصیت بین‌المللی مستقلی پیدا کند. دولت‌های دیگر باید ببینند این کوشش به نتیجه مطلوب رسیده یا خیر. قبل از احراز این موضوع اقدام به شناسایی حاکی از بی اعتنایی به دولت اصلی بوده و برخلاف حقوق بین الملل تلقی می‌گردد.
این نوع شناسایی قبل از موقع بوده و عملی است غیر دوستانه که بیشتر در جهت منافع سیاسی صورت گرفته و به عبارت دیگر از اختیار شناسایی سواستفاده شده زیرا هنوز شرایط لازم برای شناسایی را احراز نکرده است. شناسایی ایالات متحده آمریکا در سال ۱۷۷۸ از طرف فرانسه و نیز شناسایی جمهوریهای آمریکای لاتین از طرف دولت آمریکا و انگلیس در زمره شناسایی های زودرس قرار می گیرند. با وجود اهمیت این مسئله ملاک و معیار متقن و روشنی برای زمان شناسایی معلوم نشده.(ضیایی،۱۳۹۰،۳۷)به عقیده اوپن هایم زمانی که دولت اصلی شکست خورده و یا از تلاش در سرکوبی شورشیان عاجز مانده و یا لااقل به نظر می‌رسد که تلاش منتج به نتیجه نمی گردد می توان اقدام به شتاسایی کرد. معیار اوپن هایم برای شناسایی یک معیار کاملا وسیع و قابل تفسیر است که هر یک از دولت‌ها ممکن است آن را به نفع خود تعبیر و تفسیر نمایند. بدیهی است موقعی که دولت اصلی خود در شناسایی شورشیان پیشقدم می شود دیگر موردی برای تأمل سایر دولت‌ها باقی نمی ماند.
۲٫ شرایط شناسایی شورشیان
شناسایی شورشیان عبارت است از اینکه دول دیگر برای شورشیان حقوق و مزایایی قائل شوند و یا به آن ها برای نیل به هدف‌های خود کمک معنوی کنند. این نوع شناسایی غالبا در خلال جنگ‌های داخلی پیش می‌آید. یعنی زمانی که شورشیان هنوز تحت فرمان یک قدرت متشکل قرار نگرفته و سرزمین قابل ملاحظه و امکانات کافی ندارند. دول دیگر بدون اظهار رسمی چنان تظاهر و عمل می‌کنند که دولت اصلی نباید با شورشیان مانند قانون شکنان و یاغیان غیر سیاسی رفتار کند و یا ازدولت قانونی میخواهندکه نتایج وضعیت شورشی را قبول و تحمل نماید. شناسایی به عنوان طرف مخاصمه عبارت از این است که دول دیگر نظر به وضعیت و تشکیلات شورشیان و شرایط آن ها و اینکه قادرند حقوق بین الملل و اصول و قواعد حقوق جنگ را رعایت کنند آنان را به عنوان طرف مخاصمه با دولت اصلی می شناسند.
بدیهی است در مورد این دسته از انقلابیون رعایت قواعد حقوق بین الملل بشر دوستانه لازم است. دول دیگر با اعلام صریح و ضمنی حالت جنگ بین دو طرف شورشیان را به عنوان طرف مخاصمه می شناسند و این نوع شناسایی از نظر حقوق بین الملل با رعایت شرایط زیر بلا مانع است.
-
- شورشیان بخشی از سرزمین را به کنترل مؤثر خود درآورند.
-
- شورشیان به صورت سازمان یافته و تحت فرماندهی واحد باشند.
- شورشیان تعهدات راجع به حقوق بین الملل بشر دوستانه را رعایت کنند.
اکر این شرایط جمع نشود شناسایی شورشیان عملی بر خلاف حقوق بین الملل و در حکم عمل غیر دوستانه با دولت اصلی می‌باشد. و البته باید به این نکته هم اشاره کردکه اگر شورشیان به عنوان نماینده مشروع مردم و یا حکومت به رسمیت شناخته می‌شوند باید به واقع نمایندگی بخش عمده‌ای از مردم آن سرزمین را داشته باشند.
۳- شناسایی به چه عنوان؟
شناسایی یک گروه شورشی به عنوان نماینده مشروع مردم اصولاً چند مزیت به دنبال دارد: ۱) به مبارزه آن گروه در مقابل دولت مرکزی مشروعیت می بخشد ۲) موجب پذیرش بین‌المللی وضعیت می شود ۳) این اجازه را به گروه می‌دهد تا برای نمایندگان یک سازمان بین‌المللی سخنرانی کنند و در کشورها «دفاتر نمایندگی» تأسیس نمایند و ۴) معمولا موجب کمکهای مالی می شود. نکته قابل توجه این است که شناسایی شورشیان به عنوان نماینده مشروع مردم اخلالی در وضعیت حقوقی بین‌المللی حکومت مرکزی به عنوان حکومت آن کشور وارد نمی سازد.
هرچند یک دولت نمی تواند دو حکومت دژوره به طور همزمان داشته باشد، اما می‌تواند یک حکومت دژوره و یک حکومت محلی دفاکتو یا گروهی به عنوان نماینده مردم آن کشور را داشته باشد. بنابرین دولتهایی که شورشیان را به عنوان نماینده مشروع مردم مورد شناسایی قرار می‌دهند.(ضیایی،۱۳۹۲،۵۶) می‌توانند با این حال به شناسایی نقش و وضعیت دیپلماتیک دولت مرکزی ادامه دهند. و لذا سفیران منصوب این کشور را قبول کنند و نمایندگان این کشور را در سازمان‌های بین‌المللی به عنوان نمایندگان آن دولت بپذیرند. بنابرین میان شناسایی شورشیان به عنوان نماینده مردم و شناسایی به عنوان نماینده کشور تفاوت وجود دارد. شناسایی شورشیان به عنوان حکومت دژوره کشور موجب پس گرفتن شناسایی از حکومت مرکزی می شود.
کشورهایی که شورشیان را به عنوان حکومت آن کشور به رسمیت می شناسند لازم است که سفارت کشور را به شورشیان منتقل نمایند و به وضعیت دیپلماتیک سفیران منصوب دولت سابق پایان دهند مشروط به اینکه شورشیان چنین اقدامی را لازم بشمرد. در بعضی موارد، شناسایی با مشروعیت حکومت پیوند می‌خورد. در واقع، جایی که مسأله «جدایی» در میان است. چنانچه کشور ثالث قبلاً حکومت مرکزی را شناسایی «دوژور» کرده باشد، تنها در صورتی می‌تواند جدایی طلبان را به صورت «دوژور» شناسایی کند که جدایی طلبان، کنترل مؤثری بر منطقه مورد ادعایشان پیدا کنند. به نظر لوترپاخت، احراز یک حاکمیت نسبی بر سرزمین در دست معترضین، شرط شناسایی صحیح آن ها است.
