کمیته ایرانی ICC تلاش نموده است اعضای خود را ترغیب نماید تا در جلسات کمیسیون­های پاریس و یا در سمینارها و کنگره­های ICC که در نقاط مختلف جهان برگزار می­گردد، شرکت نمایند. حضور کارشناسانه دبیران کمیسیون­ها و اعضای آنان در فعالیت­های ICC باعث گردیده که کمیته ایرانی در منطقه خاورمیانه یکی از کمیته­ های ملی بسیار فعال ICC قلمداد شود.

برگزاری جلسات کمیسیون­ها، برگزاری سمینارها و دوره ­های آموزشی تخصصی، انتشار اخبار و اطلاعات مربوط به اتاق بازرگانی بین ­المللی (ICC)، ترجمه و چاپ و انتشار کتب منتشره توسط ICC، ارائه خدمات مشورتی به اعضا و… از جمله فعالیت­ها و خدمات دیگر کمیته ایرانی ICC به شمار می­آیند.^[۶۳]

ارکان کمیته ایرانی اتاق بازرگانی بین ­المللی (ICC Iran)

مطابق با اساس­نامه کمیته ایرانی ICC، اعضای کمیته ایرانی، مجمع عمومی را تشکیل می­ دهند و شورای کمیته ایرانی (متشکل از ۲۴ عضو) از بین اعضای کمیته ایرانی و برای مدت سه سال با اکثریت نسبی آرا انتخاب می­شوند. هیات رئیسه کمیته ایرانی مرکب از هشت نفر ‌می‌باشد که توسط شورای کمیته ایرانی برای مدت دو سال با اکثریت نسبی آرا انتخاب می­گردند. دبیر کل کمیته ایرانی به پیشنهاد رئیس کمیته ایرانی و تأیید هیات رئیسه برای مدت دو سال برگزیده می­ شود.^[۶۴]

فصل دوم

معرفی شیوه ­های جایگزین یا غیرقضایی حل و فصل اختلافات

گفتار اول: مفهوم شیوه ­های جایگزین حل و فصل اختلافات (ADR)^[65]

شیوه ­های جایگزین یا غیرقضایی حل و فصل اختلاف که اختصارا «آی. دی. آر» نامیده می­ شود به همه روش­هایی اطلاق می­ شود که حل و فصل اختلاف در خارج از دادگاه صورت ‌می‌گیرد. در این شیوه ­ها که از آن ها به «عدالت خصوصی» نیز تعبیر شده است اختلافات به وسیله شخص یا اشخاص ثالثی که معمولا به وسیله طرفین اختلاف انتخاب می­شوند و مطابق با روش و آیین رسیدگی مورد توافق طرفین حل و فصل می­ شود. هر چند استفاده از روش­های غیررسمی حل اختلاف و به کارگیری داور و میانجی و روش کدخدا منشی و سازش برای حل نزاع­ها حتی پیش از شکل­ گیری دولت و سازمان قضایی امری معمول و متداول بوده است و سابقه و قدمت بیشتری از شیوه رسمی و دادگاهی حل اختلاف دارد اما استفاده از شیوه ­های جایگزین حل و فصل اختلاف به گونه ­ای که دارای قواعد و مقررات مشخص باشد و در چارچوب مؤسسات خاصی مورد ترویج و تشویق قرار گرفته و به عنوان جایگزین شیوه دادگاهی و رسمی حل اختلاف مطرح باشد و در کل آنچه امروزه به نام «آی. دی. آر» می­شناسیم چند دهه­ای (از دهه ۱۹۷۰ به بعد) است (۷) که مرسوم شده و انتخاب آن به عنوان روش حل اختلاف روز به روز طرفداران بیشتری پیدا می­ کند. فواید متعددی که استفاده از «آی. دی. آر» در بر دارد دولت­ها را مجاب ‌کرده‌است که با اتخاذ تدابیر و انجام اقداماتی از جمله وضع و اصلاح قوانین و مقررات و تأسيس مؤسسات مربوط بستر مناسبی را جهت رواج و استفاده بیشتر از شیوه ­های جایگزین حل اختلاف فراهم سازند. مؤسسات متعددی در زمینه «آی. دی. آر» (به ویژه تحت عنوان مؤسسات و مراکز داوری و میانجی گری) تأمین شده است که در سطح ملی و بین ­المللی فعالیت ‌می‌کنند.

روش‌های حل اختلاف جایگزین (Alternative Dispute Resolution) که به اختصار ADR نامیده می‌شود، امروزه به نحو فزاینده در اکثر کشورهای دنیا به عنوان ابزار مؤثری جهت حل و فصل اختلافات میان اشخاص به کار می‌رود. منظور از روش‌های حل اختلاف جایگزین ADR عبارت است از هر آیین و روشی جهت حل و فصل دعاوی میان اشخاص به استثنای دادرسی قضایی‌، نظیر داوری و میانجیگری. ‌بنابرین‏ طبق این تعریف ADR، به غیر از طرح دعوی در دادگاه‌ها، کلیه روش‌هایی را که جهت حل و فصل اختلاف میان اشخاص به کار می‌رود، دربر می‌گیرد. برخی صاحب­نظران بر جنبه اختیاری روش‌های حل اختلاف جایگزین تأکید داشته و تعریف محدودتری از آن ارائه داده‌اند که شامل داوری نمی‌شود چرا که ماحصل فرایند داوری ـ که همانا رأی‌ داور یا هیات داوری است ـ اختیاری نبوده و همانند احکام قضایی الزام‌آور است به عبارت دیگر این گروه ADR را مخفف عبارت Amicable Dispute Resolution یعنی «حل و فصل دوستانه اختلاف‌» دانسته و آن را شامل روش‌هایی که با صدور رأی‌ لازم‌الاتباع فصل خصومت می‌کنند، نمی‌دانند. بدون اینکه خود را وارد این بحث کنیم که کدام دیدگاه صحیح یا بهتر است‌، ما دیدگاه اول را پذیرفته و ADR را در مفهوم وسیع خود به معنی روش‌های حل اختلاف جایگزین به کار می‌بریم‌.

مزایای زیادی برای روش‌های حل اختلاف جایگزین برشمرده‌اند که اهم آن عبارتند از:

۱. کم‌هزینه بودن‌: یعنی در بیشتر کشورهای جهان طرح دعوی در محاکم و تشریفات دادرسی قضایی معمولاً برای هر دو طرف دعوی پرهزینه است اما در روش‌های جایگزین برحسب نوعِ روشِ انتخابی طرفینِ اختلاف‌، هزینه ها متفاوت بوده و معمولاً در مقایسه با دادگاه‌ها بسیار کم‌هزینه‌تر است‌.

۲. انعطاف‌پذیری و سرعت‌: برخلاف دادرسی قضایی که دادگاه‌ها ملزم به پیروی از تشریفات قانونی و آیین دادرسی بوده و این تشریفات‌، که خود موضوعیت داشته و برای تضمین عدالت واجد اهمیت اساسی است‌، اغلب طولانی‌، زمان­بر و خشک و غیرقابل انعطاف است حال آن که در روش‌های جایگزین‌، طرف‌ها و یا اشخاصی که به فصل اختلاف می‌پردازند، تابع هیچ تشریفاتی نیستند مگر آنچه که خود تعیین کنند. به همین علت سرعت و انعطاف‌پذیری یکی از مهمترین مزایای غیرقابل انکار روش‌های جایگزین است‌.

۳. کارایی و اطمینان‌: با توجه به نقش اراده طرفین دعوی در تعیین فرایند، آیین و تشریفات حل و فصل اختلاف‌، و فرد یا افرادی که به حل اختلاف می‌پردازند و نیز منشاء ارادی ماحصل این فرایند، باید گفت که اولاً برخلاف قضات دادگاه‌ها که طرفین اختلاف کوچک­ترین نقشی در تعیین ایشان نداشته و حتی شناختی از وی و صلاحیت‌های علمی و اخلاقی او ندارند، داوران و یا اشخاصی که به میانجیگری و سازش می‌پردازند، منتخب مستقیم و یا با‌ واسطه‌، طرفین دعوی و مورد وثوق آن ها بوده و ‌بنابرین‏ به جهت نقش فعال طرفین در کل فرایند رغبت بیشتری به اجرای نتیجه و ماحصل آن (اعم از رأی‌ داوری‌، سازش‌نامه و غیره‌) دارند.