هیوبر و واگنر-دوبلر (۲۰۰۱) در پژوهشی به بررسی تولیدات علمی با دو عامل نرخ انتشار و طول حیات علمی نویسندگان پرداخته است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که الگوی زمانی تولیدات علمی تصادفی بوده و با توزیع پواسون انطباق دارد. همچنین توزیع نمایی بیشترین میزان انطباق را با نرخ انتشارات و انطباق منطقی با طول حیات علمی نویسندگان دارد.
هیوبر (۲۰۰۲) در پژوهشی به طراحی مدل جدید برای بسط قانون لوتکا می پردازد. این مدل با عواملی نظیر نرخ انتشارات، مدت زمان حیات علمی، تصادفی بودن انتشارات و توزیع پواسون در طول زمان، توسعه یافته است. از مزایای این مدل توانایی ایجاد پیوند میان پارامترهای قابل اندازه گیری و عوامل انسانی است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که این مدل می تواند درک بهتری از علل تفاوت میان نمونه های مختلف را فراهم کند.
توتکوشیان و همکاران ( ۲۰۰۳) در مقالهای تحتعنوان”استفاده از تعداد انتشارات در سنجش بهره وری پژوهشی مؤسسات” به ارزیابی و رتبه بندی مؤسسات به وسیله فعالیتهای پژوهشی آنها می پردازد. وی رتبه بندی مؤسسات را بر اساس سنجه تعداد کل انتشارات و سرانه انتشارات (نسبت تعداد انتشارات بر تعداد اعضای هیئت علمی مؤسسه) انجام داد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که این دو سنجه بسته به سیاست‌گذاری هر مؤسسه در مؤسسات مختلف، متفاوت است. به عبارت دیگر موسساتی که تأکید بیشتری بر فعالیتهای آموزشی دارند، دارای فعالیتهای پژوهشی کمتری هستند.
۲-۲-۲-۲- با بهره گرفتن از مدلهای بهره وری علمی
کشوری (۱۳۸۸) به بررسی میزان مشارکت پژوهشگران ایران در نمایه استنادی علوم، علوم اجتماعی، و هنر و علوم انسانی در پایگاه استنادی وبآوساینس بین سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۶ پرداخت. از جمله قواعد کتابسنجی به کار برده شده در این پژوهش، قاعده لوتکا بود. این قاعده درباره بهره وری علمی ایرانیان در پایگاه استنادی وبآوساینس مورد تأیید قرار گرفت. همچنین قاعده لوتکا درباره بروندادهای علمی پژوهشگران ایرانی و تعداد مدارک آنان در نمایه استنادی علوم و علوم اجتماعی نیز مورد تأیید قرار گرفت، اما بهره وری علمی پژوهشگران ایرانی در نمایه استنادی هنر و علوم انسانی مطابق قاعده لوتکا نبود.
عصاره و مصطفوی (۱۳۹۰) در پژوهشی با بهره گرفتن از قواعد علمسنجی به بررسی انطباق قواعد لوتکا و پائو با تعداد نویسندگان و مقالات آنان در حوزه های علوم رایانه و هوش مصنوعی در پایگاه اطلاعاتی وبآوساینس در سالهای ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۹ پرداختند. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که تعداد نویسندگان و تعداد مقالات آنان در حوزه های علوم رایانه و هوش مصنوعی با قاعده لوتکا انطباق ندارد، اما مطابق قاعده پائو است. همچنین رابطه بین تعداد نویسندگان و تعداد همکاری در تالیف آنان در این دو حوزه با قاعده پائو انطباق ندارد.
لوتکا (۱۹۲۶) در مقالهای تحتعنوان “بسامد توزیع بهره وری علمی” با بهره گرفتن از چکیدهنامه جامع شیمی و فیزیک به شمارش نام افراد و انتشارات آنها پرداخت و فراوانی انتشارات نویسندگان را در یک حوزه موضوعی تشریح کرد. نتایج حاصل از پژوهش وی نشان داد که در یک حوزه موضوعی تعداد اندکی از نویسندگان بخش اعظمی از انتشارات را منتشر می‌کنند. به عبارت دیگر تعداد نویسندگانی که n مقاله دارند نویسندگانی است که یک مقاله دارند.
شاکلی (۱۹۵۷) در پژوهشی به بهره وری علمی از دیدگاه نهادی (سازمانی) توجه کرد. وی به تجزیه و تحلیل آمار تولیدهای علمی برخی از مراکز تحقیقاتی پرداخته بود. نتایج حاصل از پژوهش وی نشان داد که حتی میان تعداد تولیدهای علمی چند نفر که در آزمایشگاههای تحقیقاتی مشابه کار می‌کنند تفاوتی بسیار وجود دارد. وی توانمندیهای فکری هر شخص را بیش از سایر عوامل در این تفاوت دخیل دانست.
پائو (۱۹۸۶) در پژوهشی با عنوان “آزمایش تجربی قانون لوتکا” روشی متفاوت از لوتکا جهت بررسی رابطه بین نویسندگان و مقالات آنان پیشنهاد داد. وی به چگونگی محاسبه مقدار توان n و مقدار ثابت c در فرمول لوتکا و آزمون کولموگروف – اسمیرنوف پرداخت. وی برخلاف لوتکا که فقط نویسندگان اول مقالات را در مطالعه خود آورد، همه نویسندگان یک مقاله را مورد شمارش قرار داد.
سن، تایب و حسن[۵۸] (۱۹۹۶) در پژوهشی به آزمایش قانون لوتکا در حوزه موضوعی علوم کتابداری و اطلاعرسانی پرداختند. منبع مورد استفاده در این پژوهش چکیدهنامه علوم کتابداری و اطلاعرسانی (لیزا) در سال ۱۹۹۲ و نمایه سالانه نویسندگان لیزا در سال ۱۹۹۳ بود. نتایج حاصل از پژوهش وی نشان داد که که قانون لوتکا در صورتی که n برابر با ۳٫۲۳ در منبع اول و ۳٫۱ در منبع دوم باشد قابل تأیید است. وی تبیین کرد که ارزش n در این حوزه موضوعی نسبت به دیگر حوزه های موضوعی از آن جهت بیشتر است که تعداد نویسندگان دارای دو یا تعداد بیشتری مقاله در این حوزه موضوعی نسبت به دیگر حوزه های موضوعی کمتر است.
پاترا و چاند[۵۹] (۲۰۰۷) در پژوهشی به بررسی میزان انطباق تعداد نویسندگان هندی و تعداد مقالات آنان در پایگاه اطلاعاتی پابمد[۶۰] و وبآوساینس با قانون لوتکا پرداختند. آنان نام ۵۰۷۱ نویسنده را در بازه زمانی ۱۹۸۲ تا ۲۰۰۵ را از پایگاه های اشاره شده استخراج کردند. نتایج نتایج حاصل از بررسی نشان داد که تعداد نویسندگان و تعداد انتشارات آنان در این دو پایگاه اطلاعاتی با قاعده لوتکا انطباق ندارد.
باریوس، بورگو، ویلاجینز[۶۱] و همکاران (۲۰۰۸) در پژوهشی به تحلیل کمی تعداد نویسندگان و تعداد انتشارات آنان در حوزه روانشناسی گردشگری پرداختند. مطالعه آنان شامل آثار منتشر شده در پایگاه اطلاعاتی وبآوساینس در بازه زمانی ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۵ بود. آنان از این پایگاه مشخصات ۸۵۴ نفر از نویسندگان که دارای ۵۷۲ مقاله بودند استخراج کردند. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که تعداد نویسندگان و تعداد مقالات آنان با قانون لوتکا انطباق ندارد اما قاعده پائو را تأیید می کند.
احمد و رحمان (۲۰۰۹) به تحلیل کمی تعداد نویسندگان کشور بنگلادش و تعداد مقالات آنان در حوزه موضوعی تغذیه در پایگاه اطلاعاتی پزشکی پابمد در بازه زمانی ۱۹۷۲ تا ۲۰۰۶ پرداختند. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که تعداد نویسندگان و تعداد مقالات آنان با قاعده لوتکا انطباق ندارد ولی تعداد نویسندگان و تعداد مقالات آنان با قاعده پائو انطباق دارد.
زینب، آنی، و انوار[۶۲] (۲۰۰۹) به تحلیل کمی تعداد نویسندگان و تعداد انتشارات آنان در مجله علوم رایانه مالزی[۶۳] پرداختند. مطالعه آنان شامل مقالات منتشر شده در این مجله در بازه زمانی ۱۹۸۵ تا ۲۰۰۷ بود. با بهره گرفتن از روش شمارش طبیعی، تعداد نویسندگان و تعداد مقالات آنان با بهره گرفتن از قاعده لوتکا مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که داده ها با قاعده لوتکا انطباق ندارد. آنان معتقدند که به گفته پاترا و چاند (در پزشکی) در برخی از حوزه ها قاعده لوتکا صادق نیست.
